Het realisme is niet reeel, door een eigen selectie zien we de ware betekenis van wat voor ons realisme is. (opgenomen in "Frappant Nederlands 4" / 2014)

 


Realisme is subjectief.

Elk voorwerp pleegt zich in ons te transformeren naar gelang  de beelden die het oproept en zo te zeggen om zich heen verzamelt. Natuurlijk kan een voorwerp ook om zichzelf in onze smaak vallen om de verscheidenheid van de aangename gewaarwordingen die het in een harmonisch verband in ons wekt; maar heel wat vaker zit het plezier dat een voorwerp ons verschaft niet in het voorwerp op zichzelf. De fantasie verfraait het door het te omringen en als het ware van binnenuit te belichten met dierbare beelden. En wij ondergaan het ook niet meer als dat wat het is, maar zo  als bezield door de beelden die het in ons oproept of die onze gewoonten eraan verbinden. Kortom in het voorwerp beminnen wij dat wat wij er van onszelf inleggen, de overeenstemming, de harmonie die tussen ons ontstaat, de ziel die het alleen voor ons verwerft en die door onze herinneringen wordt gevormd.

L. Pirandello    

 


   

 


 

Als we naar het museum gaan om oude schilderijen te bewonderen zien we  bij deze werken vaak dat de tijd en omstandigheden zijn sporen heeft achter gelaten. Het proces van veroudering is niet te stoppen wat we ook proberen. Vaak zien we haarscheurtjes, gebarstte panelen, maar ook verkleuring van pigment als gevolg van ultraviolet licht. Vaak waren verfstoffen en andere materialen van matige kwaliteit, om maar niet te spreken van slechte omgevingsomstandigheden. Wat ik wil zeggen is; wat we zien is wat er na jaren van over geleven is. En dit is zeker niet wat de kunstenaar destijds bedoelt heeft.

 


 

 

 Het is niet wat je ziet.

Als ik een appel schilder en zou beweren dat het geschilderde een appel is, lieg ik, het lijkt er alleen maar op. (vrij naar Magritte)

Vrijwel alles aan de voorstelling van een schilderij is illusie, behalve dan de verf.